มาเล่าให้ฟังกันหน่อย ว่าครั้งแรกที่ขึ้น ward ในชีวิต รู้สึกยังไงกันบ้างคะ
แบบว่า ตื่นเต้น กวาดกลัว หรือว่า มีลุ้น
สำหรับตัว อิฉันเอง อืมม ครั้งแรกที่ขึ้นไปหอคนไข้ไม่ได้ขึ้นตอนเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ แต่ขึ้นไปฝึกงานตอน ม 5 Volunteer อ่ะค่ะ เพิ่อเข้าโครงการแพทย์ชนบทอ่ะ
ตอนนั้นขึ้นไปวันแรกจำได้ว่า ฟังพี่เขาแนะนำอะไรอยู่สักพักไม่รู้ เป็นลมไปเลยค่ะ มารู้ตัวอีกที พี่เขาถามว่าเจ็บหัวป่าว เพราะล้มหัวไปกระแทกไม้กวาด จ๊ากกกกกกกก เกือบฟั่นเฟือนไปแล้ว มิน่า สมองถึงได้เลื่อยมาจนทุกวันนี้
วันต่อมาก็เกือบจะคิดว่าไม่รอด แต่ก็ผ่านไปด้วยดี ได้กำลังใจจากคนไข้มาตรึมเลย และคนไข้ก็บอกว่า อย่าเป็นเลยหมอ ใจดีอย่างนี้น่าจะเป็นพยาบาลเพราะพยาบาลโหดเยอะ แป่ว ตอนนั้นรู้สึกเข้าข้างคนไข้มาก เพราะเท่าที่สังเกตตอนนั้นพี่ๆเขาดุจริงๆ แบบว่า แม้กระทั่งนักเรียนอย่างเรา ยังเหลือตัวเท่ามดเลย
เอาล่ะเริ่มฟิตได้กำลังใจจากคนไข้มา สอบเอ็นที่ไหน สอบพยาบาลที่ไหน ดันติดแต่พยาบาล ทั้งที่เลือกอันดับหนึ่ง สถาปัต 555 ทำไงล่ะ พระเจ้าไม่เข้าข้างจะให้เป็นพยาบาล ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ตอนนั้นมีคนมาจีบเป็นสถาปนิก เลยอยากเป็นกะเขาบ้างเพราะชอบเขียนแบบ วาดๆรูปอยู่แล้ว
ก็เลยจับผลัดจับผลูเลือกเรียนพยาบาลที่แบบว่าเอาทุนไปเรียนดีก่า ถ้าไปเรียนทหารอากาศ คงขาดใจไปแล้ว ไม่อึด ว่ายน้ำไม่รอด ถ้าไปเรียนทหารเรือก็เช่นกัน กาชาดประกาดผลช้า เลยไม่เรียนดีก่า ไปเรียนของกระทรวงนีหล่ะ พ่อแม่จะได้สบายใจ ไม่ต้องเป็นภาระด้วยเพราะอยู่หอ เข้าออกต้องมีเซ็นต์เข้าออก อิอิ แม่บอกอันนี้
ก็ไปเรียนแบบอยากเป็นนะ ไม่ได้ไปเพราะคุณแม่ขอร้อง
อ่ะค่ะ เอาหล่ะ ทีนี่ขึ้นตึกครั้งแรก ก็ตื่นเต้นมาก ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะกลัวจะเจอคนไข้นะคะ กลัวครูอ่ะค่ะ ได้ข่าวจากพี่ๆมา ว่าอาจารย์คนนี้โหดสุด มีหนีบใต้เอี๊ยมด้วย เลยแบบว่า ก่อนขึ้นตึกคืนนั้นแบจะไม่ได้นอนเลยเตรียมเขียน nursing care plan กะอ่านหนังสือทั้งคืนเลย กลัวโดนซักแล้วตอบไม่ได้ ขึ้นไปตอนเช้าก็ทักทายคนไข้ ไม่กลัวหรอกคนไข้ เพราะเจอกันเมื่อวานตอนมาดู assignment แล้ว คนไข้ก็ถามว่าทำไมหน้าซีดจัว แป่ว ดันรู้ทันว่าไม่ได้นอน ดีนะคะ ตอนนั้นขึ้น Med หญิง เจอป้าคนไข้น่ารัก พอจะรับเวร เหลียวมองหาอาจารย์กันใหญ่เลย ใจก็ตื่นเต้น พระเจ้าช่วยขออย่าให้อาจารย์ขึ้นมาตอนรับเวรเลย
ที่ไหนได้แกมายืนอยู่ข้างหลังพอดี เลยทำท่าจดยิกยิก จนมันทุก case เลยไม่ใช่เฉพาะ case ตัวเอง ด้วยความตื่นกลัวจารย์
พอเวลา conference ไอ้ที่ไม่นอนมาทั้งคืนช่วยได้มากเลย ผ่านไปได้อย่างฉลุย ป้าคนไข้หัวเราะชอบใจ ทำตาขยิบๆเลย เพราะครูชมว่าเธอนี่ยอดมาก เรื่องที่ไม่ไอ้สอนยังอ่านมาล่วงหน้าเลย อิอิ หน้าบานหุบไม่ลง จนเพื่อนๆอยากจะถีบ แล้วไอ้ที่จดรับเวรทุก case ก็เลยได้รู้ไปด้วยว่าคนไหนเป็นอะไร ผ่านไปได้อย่างตลอดรอดฝั่ง แม้เวลาฉีดยา ก็พยายามจะไม่สั่นเพราะรุ่นพี่บอกว่า จะโดนอะไรมาหนีบที่ข้างเอว ตอนฉีดยาเนี่ยหล่ะ กรำ
ตื่นเต้นจะหายใจไม่ออก ตอนเตรียมยา ผ่านไปได้อย่าอยากเย็นเพราะเห็นเพื่อนๆโดนไป หนึ่ง จึ๊กแล้ว
คราวนี้ถึงตาอิฉันบ้างหล่ะ เกือบไม่รอด แต่ก็รอด ตอนอยู่ใน Lab Funda เคยโดนแกจึ๊กไปหนนึงแล้ว เป็นบทเรียนที่ดี เลยทำให้ระวังมากเวลา ดูดน้ำกลั่น เฮ้อ โล่งๆๆๆ ผ่าน
พอไปฉีดยาคุณป้าคนเดิม ก็ทำหน้าพยักเพยิดเป็นอย่างดี อาจารย์ถามว่า สุชีวา เธอได้บอกคนไข้หรือยังว่าจะทำอะไรให้ คนไข้รีบตอบเลย ว่า จะฉีดยาแก้อักเสบค่ะ อืมม แหมน่ารักมาก ถ้าไม่กลัวว่าอาจารยืจะหาว่าเอาเชื้อไปติดคนไข้ จะกระโดดหอมป้าแกสักฟอดนึง เนื่องจากว่า ไม่ได้บอกเลยจริงๆ ลืมอ่ะ แต่บังเอิญว่าแกฉีดยาตัวนี้ทุกวัน แกก็เลยรู้
วันนั้นลง ward มาเพื่อนๆแอบแซว ว่ามีเด็กขวัญใจอาจารย์โหดแล้วรุ่นเรา อืมม มีงี้อีก แต่ก็จริงอ่ะค่ะ หลังจากนั้นเวลาจะทำอะไร อาจารยืแกเลยให้ไปช่วยดูเพื่อนให้ตลอดเลย ตอนจบมาแล้ว มาทำงานเป็นอาจารย์เหมือนท่าน เจอหน้ากันก็สวัสดี กอดกัน แล้วท่านก็ยังชมอยู่เลย จำได้ เพราะเป็นคนเดียวละมังที่เขียนประเมินแกดีมากหลังจบวิชานั้น
แบบว่า ตื่นเต้น กวาดกลัว หรือว่า มีลุ้น
สำหรับตัว อิฉันเอง อืมม ครั้งแรกที่ขึ้นไปหอคนไข้ไม่ได้ขึ้นตอนเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ แต่ขึ้นไปฝึกงานตอน ม 5 Volunteer อ่ะค่ะ เพิ่อเข้าโครงการแพทย์ชนบทอ่ะ
ตอนนั้นขึ้นไปวันแรกจำได้ว่า ฟังพี่เขาแนะนำอะไรอยู่สักพักไม่รู้ เป็นลมไปเลยค่ะ มารู้ตัวอีกที พี่เขาถามว่าเจ็บหัวป่าว เพราะล้มหัวไปกระแทกไม้กวาด จ๊ากกกกกกกก เกือบฟั่นเฟือนไปแล้ว มิน่า สมองถึงได้เลื่อยมาจนทุกวันนี้
วันต่อมาก็เกือบจะคิดว่าไม่รอด แต่ก็ผ่านไปด้วยดี ได้กำลังใจจากคนไข้มาตรึมเลย และคนไข้ก็บอกว่า อย่าเป็นเลยหมอ ใจดีอย่างนี้น่าจะเป็นพยาบาลเพราะพยาบาลโหดเยอะ แป่ว ตอนนั้นรู้สึกเข้าข้างคนไข้มาก เพราะเท่าที่สังเกตตอนนั้นพี่ๆเขาดุจริงๆ แบบว่า แม้กระทั่งนักเรียนอย่างเรา ยังเหลือตัวเท่ามดเลย
เอาล่ะเริ่มฟิตได้กำลังใจจากคนไข้มา สอบเอ็นที่ไหน สอบพยาบาลที่ไหน ดันติดแต่พยาบาล ทั้งที่เลือกอันดับหนึ่ง สถาปัต 555 ทำไงล่ะ พระเจ้าไม่เข้าข้างจะให้เป็นพยาบาล ไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่ตอนนั้นมีคนมาจีบเป็นสถาปนิก เลยอยากเป็นกะเขาบ้างเพราะชอบเขียนแบบ วาดๆรูปอยู่แล้ว
ก็เลยจับผลัดจับผลูเลือกเรียนพยาบาลที่แบบว่าเอาทุนไปเรียนดีก่า ถ้าไปเรียนทหารอากาศ คงขาดใจไปแล้ว ไม่อึด ว่ายน้ำไม่รอด ถ้าไปเรียนทหารเรือก็เช่นกัน กาชาดประกาดผลช้า เลยไม่เรียนดีก่า ไปเรียนของกระทรวงนีหล่ะ พ่อแม่จะได้สบายใจ ไม่ต้องเป็นภาระด้วยเพราะอยู่หอ เข้าออกต้องมีเซ็นต์เข้าออก อิอิ แม่บอกอันนี้
ก็ไปเรียนแบบอยากเป็นนะ ไม่ได้ไปเพราะคุณแม่ขอร้อง
อ่ะค่ะ เอาหล่ะ ทีนี่ขึ้นตึกครั้งแรก ก็ตื่นเต้นมาก ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะกลัวจะเจอคนไข้นะคะ กลัวครูอ่ะค่ะ ได้ข่าวจากพี่ๆมา ว่าอาจารย์คนนี้โหดสุด มีหนีบใต้เอี๊ยมด้วย เลยแบบว่า ก่อนขึ้นตึกคืนนั้นแบจะไม่ได้นอนเลยเตรียมเขียน nursing care plan กะอ่านหนังสือทั้งคืนเลย กลัวโดนซักแล้วตอบไม่ได้ ขึ้นไปตอนเช้าก็ทักทายคนไข้ ไม่กลัวหรอกคนไข้ เพราะเจอกันเมื่อวานตอนมาดู assignment แล้ว คนไข้ก็ถามว่าทำไมหน้าซีดจัว แป่ว ดันรู้ทันว่าไม่ได้นอน ดีนะคะ ตอนนั้นขึ้น Med หญิง เจอป้าคนไข้น่ารัก พอจะรับเวร เหลียวมองหาอาจารย์กันใหญ่เลย ใจก็ตื่นเต้น พระเจ้าช่วยขออย่าให้อาจารย์ขึ้นมาตอนรับเวรเลย
ที่ไหนได้แกมายืนอยู่ข้างหลังพอดี เลยทำท่าจดยิกยิก จนมันทุก case เลยไม่ใช่เฉพาะ case ตัวเอง ด้วยความตื่นกลัวจารย์
พอเวลา conference ไอ้ที่ไม่นอนมาทั้งคืนช่วยได้มากเลย ผ่านไปได้อย่างฉลุย ป้าคนไข้หัวเราะชอบใจ ทำตาขยิบๆเลย เพราะครูชมว่าเธอนี่ยอดมาก เรื่องที่ไม่ไอ้สอนยังอ่านมาล่วงหน้าเลย อิอิ หน้าบานหุบไม่ลง จนเพื่อนๆอยากจะถีบ แล้วไอ้ที่จดรับเวรทุก case ก็เลยได้รู้ไปด้วยว่าคนไหนเป็นอะไร ผ่านไปได้อย่างตลอดรอดฝั่ง แม้เวลาฉีดยา ก็พยายามจะไม่สั่นเพราะรุ่นพี่บอกว่า จะโดนอะไรมาหนีบที่ข้างเอว ตอนฉีดยาเนี่ยหล่ะ กรำ
ตื่นเต้นจะหายใจไม่ออก ตอนเตรียมยา ผ่านไปได้อย่าอยากเย็นเพราะเห็นเพื่อนๆโดนไป หนึ่ง จึ๊กแล้ว
คราวนี้ถึงตาอิฉันบ้างหล่ะ เกือบไม่รอด แต่ก็รอด ตอนอยู่ใน Lab Funda เคยโดนแกจึ๊กไปหนนึงแล้ว เป็นบทเรียนที่ดี เลยทำให้ระวังมากเวลา ดูดน้ำกลั่น เฮ้อ โล่งๆๆๆ ผ่าน
พอไปฉีดยาคุณป้าคนเดิม ก็ทำหน้าพยักเพยิดเป็นอย่างดี อาจารย์ถามว่า สุชีวา เธอได้บอกคนไข้หรือยังว่าจะทำอะไรให้ คนไข้รีบตอบเลย ว่า จะฉีดยาแก้อักเสบค่ะ อืมม แหมน่ารักมาก ถ้าไม่กลัวว่าอาจารยืจะหาว่าเอาเชื้อไปติดคนไข้ จะกระโดดหอมป้าแกสักฟอดนึง เนื่องจากว่า ไม่ได้บอกเลยจริงๆ ลืมอ่ะ แต่บังเอิญว่าแกฉีดยาตัวนี้ทุกวัน แกก็เลยรู้
วันนั้นลง ward มาเพื่อนๆแอบแซว ว่ามีเด็กขวัญใจอาจารย์โหดแล้วรุ่นเรา อืมม มีงี้อีก แต่ก็จริงอ่ะค่ะ หลังจากนั้นเวลาจะทำอะไร อาจารยืแกเลยให้ไปช่วยดูเพื่อนให้ตลอดเลย ตอนจบมาแล้ว มาทำงานเป็นอาจารย์เหมือนท่าน เจอหน้ากันก็สวัสดี กอดกัน แล้วท่านก็ยังชมอยู่เลย จำได้ เพราะเป็นคนเดียวละมังที่เขียนประเมินแกดีมากหลังจบวิชานั้น
จากคุณ นางฟ้าของมารี
............................
โห จำได้ค่ะ วันแรกนี่กลัวมากกลัวทำผิด แต่ก็ผ่านได้ด้วยดีไม่มีปัญหา วันที่สองสิคะเป็นวันที่เกิดเรื่อง เป็นลมกลางวอร์ดตรงทางเดิน เพราะต้องยืนช่วยพยาบาลใหญ่ทำแผลให้คนไข้ที่มีแผลกดทับขนาดใหญ่ มากแบบเห็นกระดูกเลย แล้วคิดดูสิต้องทนกลิ่น แล้วแผลก็น่ากลัวสุดๆ ยืนอยู่ครึ่งชม.รู้สึกหน้ามืด เลยบอกว่าไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม เดินออกจากห้องคนไข้จะไปนั่งเก้าอี้ที่เค้าจัดไว้ตรงทางเดิน ไปไม่ถึงค่ัะมันมืดซะก่อน ล้มป้าปตรงนั้นเลย จำได้ว่าพอรู้สึกตัวอายมาก แทนที่เราจะมาดูแลคนไข้ กลับต้องให้พยาบาลที่พวกเค้ายุ่งกันมากแล้ว ต้องมาเสียเวลากับเราอีก ส่วนเรืองอื่นๆไม่เคยมีปัญหาค่ะ
จากคุณ Gisele
.................
ประสบการณ์ดีดีจาก http://inthebee.exteen.com/20110514/diary-ward
Diary 25/08/2553
วันนี้เป็นวันแรกของการขึ้นวอร์ดของฉัน ฟังดูน่าตื่นเต้นซึ่งก็จริงค่ะ นอนไม่หลับเลย
ปัญหามันเยอะ ต้องตื่นแต่เช้า กระดุมชุดพยาบาลก็หาย ชุดใส่ไปสอบที่ศาลายายังไม่รีด
ยังไม่พร้อมสอบ ต้องคิดคำพูดดีๆไปพูดกับอาจารย์เพราะส่งใบประเมินคะแนนช้า และโดนพัฒฯ
ตอนสอบปฏิบัติ แต่ก็ผ่านมาได้ค่ะ เหนื่อยๆ
07.45 อาจารย์รอที่ลานเอนก ใต้คณะ ตื่นเต้นกับการเจอเพื่อนๆที่ใส่ชุดพยาบาลเป็นครั้งแรกและ
ตัวฉันเองก็ไม่ค่อยชอบนัก ใส่ชุดพยาบาลแล้วดูแก่ขึ้นเยอะเลย แต่ดูๆแล้วเพื่อนๆมันก็ดูสูงอายุ
กันทุกคนเรื่องปกติ
ในกลุ่มีเพื่อน 5 คน เอาแล้วสิหากให้จับคู่ ฉันคงเป็นคี่แน่ๆ เพราะสร้างประวัติไม่ดีไว้เยอะ
คงไม่มีใครอยากทำงานด้วย อาจารย์พาขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 9 ของตึกอัษฎางค์ ว่ากันว่า
ตึกนี้ผู้ป่วยอาการหนัก ฉันรู้สึกได้เปรียบเพื่อนๆกลุ่มอื่นที่ได้วอร์ดเบาๆ เคสไม่เยอะ
แต่วันนี้ก็แอบลุ้นขอให้อาจารย์อย่าให้ feeding เลย แต่สรุปได้ทำจริงๆ
รู้สึกโชคดีที่อาจารย์ชอบป้อนงานให้ฉัน ถ้าไม่ทำก็ไม่ได้เรียนรู้ ทำตอนนี้ผิดตอนนี้
ก็ยังดีกว่าไปผิดตอนทำงานจริงๆ และอาจารย์ก็คอยหาอะไรให้ทำเยอะดี
รู้สึกโชคดีที่มีเพื่อนดี ถึงแม้บางคนฉันเองไม่เคยรู้จักมาก่อน เพื่อนๆคอยให้กำลังใจและช่วยเหลือ
ยิ่งฉันดูอ่อนที่สุดในกลุ่ม เพื่อนๆก็จะให้ความช่วยเหลือเป็นพิเศษ แต่ถ้าเพื่อนๆช่วยมากไป
มันก็เคยตัว และจะทำอะไรไม่เป็นเลย ซึ้งตรงนี้ต้องฝึกอีกเยอะ
สงสารผู้ป่วย...มันคงไม่เป็นที่น่านอนนัก สำหรับสถานที่ที่เรียกว่าโรงพยาบาล ฉันเองก็ไม่สามารถ
รักษาอะไรได้ เพียงแค่เป็นผู้ที่คอยอำนวยความสบาย จัดท่านั่งนอน อาบน้ำ แปรงฟัน
แต่ก็มีความสุขที่ได้ทำตัวเป็นประโยชน์ อย่างน้อยๆ ก็ได้ช่วยแบ่งเบาภาระพี่ๆบนวอร์ด
วันนี้ได้ทำ vital sign - แรกๆ จับชีพจรคลำหาไม่เจอ เครียดเลย พอทำบ่อยๆก็ดีขึ้น
feed น้ำ - เกร็งเล็กน้อย เพราะเพิ่งพัฒฯไป แต่มีเพื่อนๆยืนข้างๆ ก็สบายใจ
จัดยา - ต้องมีสติ ละเอียดถี่ถ้วน บดยาต้องบดดีๆ ถ้าบดกระจาย เวลาตักยาจะลำบาก
จุดปรอท - ผ่านไปด้วยดี อาจารย์ชมด้วย สงสัยฉันจะทำดีได้แค่นี้
แต่พอโดนชมมันก็มีกำลังใจและสนุกอยากทำต่อ
ความเหนื่อยล้า คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องอดทนมากๆ ในวันนี้ ส่วนสัปดาห์ต่อๆไปก็ไม่รู้เหมือนกัน
ขอบคุณอาจารย์ที่คอยช่วยและsupport อยู่ตลอด เพื่อนๆที่เป็นกำลังใจทุกคน พี่ๆบนวอร์ด
ที่คอยแนะนำและไม่ดุเลย
จบ!
หมายเหตุ feeding คือการให้อาหาร,สารน้ำ ทางสายยาง ในกรณีที่ผู้ป่วยกินเองไม่ได้ต้องเจาะ เช่น เจาะคอ
พัฒฯ คือ พัฒนาความรู้ใหม่ หรือ สอบตกนั่นเอง TT
vital sign คือ สัญญานชีพ วัดปรอท, ชีพจร, และ อัตราการหายใจต่อ 1 นาที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น