2012 หายนะของโลก กับแอดมิชชั่นปี 55

อันที่จริงมันแทบไม่เกี่ยวกันเลยนะผมว่า 555 แล้วมันกอาจไม่เกี่ยวกับบอร์ด แกทแพท แอดมิชชั่นใดๆ แต่มันเป็นเรื่องที่ผมแต่งขึ้นมา ส่วนนึงเพราะชอบคิดแบบนี้ เชื่อว่า ถ้าหลายคนได้อ่านแล้วน่าจะมีกำลังใจขึ้น ถ้าว่างก็ลองอ่านดูนะครับ

แด่...ผู้ที่กำลังเครียด และหมดหวังกับแอดมิชชั่นปีนี้ แด่ผู้ซิ่วไม่ติดปีนี้ และแด่ผู้ที่จะซิ่วปีหน้า
....
 

“จ๋อม จ๋อม”

ชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อกันฝนสีเขียวกำลังวิ่งผ่านถนนปูนที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำสีขุ่นข้น

ซึ่งตอนนี้น้ำสูงขึ้นจนจะถึงเข่าแล้ว เขารีบวิ่งลุยน้ำมาที่ร้าน อินเตอร์เน็ตคาเฟ่แห่งหนึ่ง มันอยู่ไม่ไกลจากบ้านเขานัก และมันก็ดูเหมือนเป็นที่พักพิงที่สุดท้ายของเขาด้วย
ถึงแม้ว่าร้านนี้จะสร้างมาหลายปี จนสีผนังเริ่มลอกแล้วแต่มันก็ยังคงดูสวยและน่าใช้บริการเหมือนอย่างเคย ในร้านมีคนบางตา ต่างจากที่ผ่านๆมา

ใช่สิ นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเลยที่จะมานั่งเล่นอินเตอร์เน็ต บางคนกำลังร้องไห้ บางคนก็หน้าซีดเผือด จนเขาแอบสังเกตไม่ได้ว่า ทุกคนกำลัง สนทนากับคนที่รักอยู่ผ่านโลกไซเบอร์ที่กำลังจะสลายในอีกไม่ช้า

“เปรี้ยง!” ฟ้าข้างนอกที่มืดครึ้ม และอัสนีฟาดลงมาดังสนั่นอีกครั้ง

“โต๊ะที่ 4 ครับ”ภุชชงค์ถอดฮู้ทเสื้อกันฝนออกแล้วพูดกับพนักงาน
แต่พนักงานไม่เดินมาปลดล็อคเครื่องให้ เขานั่งตัวสั่นอยู่กับผู้หญิงและเด็ก 2คน “ช..เชิญเลยครับ ร..เราคงไม่มีโอกาส อ.อะไรอีกแล้ว”พนักงานตะโกนข้ามห้องมา เสียงสะอื้นดังลั่น
ภุชชงค์เดินไปปลดล็อคเครื่องด้วยตัวเอง เขาเดินมานั่งโต๊ะคอมที่อยู่กลางห้อง เขาเองก็มีจิตใจที่ไม่ต่างจากคนอื่น สิ้นหวัง ท้อแท้ เศร้า ตกใจ และโดดเดี่ยว เขาคิดถึงทุกคนเหลือเกิน คิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาทุกๆอย่าง ทุกเสียงหัวเราะ ทุกหยดน้ำตาที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา

ภุชชงค์เป็นเด็กวัยรุ่นผิวขาว ใบหน้าแหลม เขาใส่แว่นตาตกยุค ผมยาวหยิกถึงปลายติ่งหู เขาเป็นคนอารมณ์ดี ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ตอนนี้ก็คงไม่ใช่เลย

เสียงผู้ประกาศข่าวจากโทรทัศน์ ดังลั่นออกมาก่อนที่ภุชชงค์จะได้จับเม้าส์เสียอีก

“ขณะนี้น้ำได้ไหลท่วมสูงอย่างต่อเนือง ระดับน้ำสูงขึ้น 1 เซนติเมตรต่อนาที คลื่นสึนามิสูง 12 เมตรที่พัดมาจากทิศใต้ได้เข้ามาผ่านบางรัก ดินแดง และคาดว่าอีก10 นาทีกระแสน้ำจะพัดไปทางแจ้งวัฒนะแน่นอน บุคคลในพื้นที่โปรดเตรียมตัวให้พร้อม...”

ใช่แล้วนี่คือ วันสุดท้ายของ 2012 วันสิ้นโลกนั่นเอง ใครๆก็รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง และในขณะที่เราหลีกเลี่ยงอะไรไม่ได้ ผู้คนส่วนใหญ่ยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น พวกเขาไม่หลบหนีหากแต่ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว
ทำในสิ่งต้องการ ในเวลาสั้นๆ ภุชชงค์ก็เช่นกัน

เขากดแป้นพิมพ์ www.cuas.or.th วงกลมที่บาร์เริ่มหมุน วันนี้มันหมุนนานเกินไป...แล้วขึ้น error

“บ้าจริง”เขาคิด สงสัยตอนนี้ระบบคงล่มไปแล้ว ก็คงเหมือนทุกครั้งที่เขาเข้าดูคะแนน แกทแพทของตัวเอง

ภุชชงค์หันซ้ายหันขวา เด็กคนข้างๆกำลัง คุยกะแฟนในวาระสุดท้ายของชีวิต

ภุชชงค์ กดรีเฟรชอยู่หลายครั้งแต่ไม่เป็นผล

ผ่านไปหลายนาที

เขาก็สะดุ้งขึ้นมาเหมือนผีเข้า

สร้างความตกใจให้กับโต๊ะข้างๆ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

โทรศัพท์สั่นนี่เอง อะตอมโทรเข้า

“ฮ..ฮัลโหลลลลลล”

อะตอมคือเพื่อนสนิทที่สุดของเขา เขาดีใจที่อะตอมโทรมา เสียงอะตอมสั่นมาก

ปกติเขาก็เป็นคนที่พูดเร็วจนฟังแทบไม่ออกแล้ว“  ชชช..ชี่! ชั้นกำลังจะตายแล้ว....ตอนนี้ชั้นอยู่ ท.ทที่ ถนนแจ้งวัฒนะกับที่บ้านนน ชั้นรักแกนะ ฮือๆ และเราจ..เจอกันอีกเมื่อเราต้องการ ลาก่อนนะ ชั้นจะไม่ลืมแกเ-----------@(#*$+^__+)#$+_)

คุณคงนึกภาพไม่ออกเลยว่า จะรู้สึกอย่างไรที่ความตายรออยู่ข้างหน้าแล้ว คนที่คุณรักโทรมาบอกคุณเพื่อบอกลา เราจะได้ยินเสียงกันเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจะไม่มีวันได้เจอกันอีก ตลอดกาล

เสียงโทรศัพท์ขาดไป

ภุชชงค์คงเดาได้แล้วว่า สัญญาณเครือข่ายโทรศัพท์ ล่มไปแล้ว

เขาไม่มีวัน

ไม่มีวันที่จะติดต่อใครได้อีก

ทั้งแม่ซึ่งอยู่ที่บริษัท

หรือพี่ที่ยังอยู่ที่โรงเรียน

หรือพ่อ

ตอนนี้ใครบางคนอาจจะจากเขาไปแล้ว

พัดไปกับน้ำ เราจะไม่มีวันได้เจอกันอีก ตายไปอย่างกะทันหัน เป็นการจากลาที่ไม่ปรารถนาให้มันเกิดขึ้น

ไม่อยากเชื่อเลยว่าโลกจะถึงจุดกัลปาวสาน เขายังไม่ไดทันได้เตรียมใจ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าวันนี้จะมาถึง

วันนี้ 8 พ.ค. 2555

เขากดรีเฟรชอีกครั้ง

แล้วเว็บ ก็ใช้งานได้เหมือนเดิม

เขากำลังพิมพ์เข้าระบบของตัวเอง

ด้วยมือที่สั่นเทา

ตอนนี้ชีวิตเขาไม่มีอะไรที่ต้องคิดอีกแล้ว

ตอนนี้เขากังวลอยูเรื่องเดียว เรื่องที่เขาสามารถทำได้

ว่าเขาจะได้อยู่มหาลัยที่เขาใฝ่ฝันรึเปล่า

ทั้งๆที่ความจริงเขารู้ตัวอยู่ ใช่สิเขามันโง่นี่

เขาอาจจะติดอันดับสุดท้าย นั่นก็คงถือเป็นบุญแล้ว

ภุชชงค์เป็นคนที่เก่งการใช้ชีวิต เขาทำอาหารเก่ง เย็บปักถักร้อย ประณีต ละเอียดอ่อน รักสัตว์เท่ากับรักชีวิตของเขา เขารักธรรมชาติ เขาสอบติดอันดับที่ 3 ในคณะวนศาสตร์ในปีที่แล้ว มันเป็นคณะที่เขาเคยคิดว่าใช่
แต่ตอนนี้เขากลับคิดตรงข้าม มันไม่ใช่เลย
มันแตกต่างจากความรู้สึก เขายังรู้สึกผิดหวังกับอันดับ 1 ที่คะแนนห่างมากและเป็นอาชีพที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด เขาชอบตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย

แต่เขาขี้เกียจ และใช้ชีวิตไปอย่างไร้ค่า

1 ปีที่ผ่านมานี้ก็ไม่ดีนัก
เด็กกิจกรรมอย่าง นาย ภุชชงค์ ตั้งใจและมุ่งมั่นที่จะทำกิจกรรมในรั้วมหาลัย ความตั้งใจที่เขาจะซิ่วก็ค่อยๆหายไป เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เรียนเท่าที่เขาต้องการ สนุกเท่าที่เป็นไปได้และผิดหวังกับความงี่เง่า เหลวไหล ที่จะซิ่วของตัวเองเป็นครั้งคราว ก็หลายครั้งที่เขาสลัดควายจากตัวมาอ่านหนังสือบ้าง มันไม่มากมาย...แต่มันก็ไม่น้อยเกินไป

เขากดเมาส์อย่างช้าๆ

ไปตามวิธีของ สอท

......................

ด้วยหัวใจที่เต้นแรงถี่

.....................

ด้วยความหวังสุดท้ายในชีวิต

.............................

ความสำเร็จของชีวิต ตอนนี้มันอยู่ที่ ผลนี้เท่านั้น

..........................

“ไร้สาระว่ะ 555” เขาคิด..........................

.

.

.

.

.

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่

ที่เขานั่งนิ่งไป

สึนามิคงพัดมาในอีกไม่กี่นาทีนี้

เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ลมเย็นพัดมาผ่านใบหน้า

ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบแล้ว

เขานั่งนิ่ง ทั้งๆในสมองที่ไม่ได้คิดอะไร

เขาไม่อาจพูดอะไรกับใครได้อีก เขาสั่งปริ้นท์กระดาษแผ่นนี้มาดูเป็นครั้งสุดท้าย ดูผลที่เขาพยายามทำมาตลอดภายใน 1 ปีนี้

1ปีที่ผ่านมา

ที่ไร้ค่าและพากเพียร

เขาก้มหน้ามองกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้งและเดินออกมาจากร้าน ยืนรอความตายที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาที

ฝนที่ตกและน้ำตาของเขา หยดแหมะๆจนหมึกกระดาษเริ่มละลายจนอ่านแทบไม่ออก

ควายอย่างเขา

ทั้งที่ๆผลมันจะต้องออกมาเป็นแบบที่เขาคิด

ก็แหงอยู่แล้ว

ไม่ว่ายังไง มันก็ต้องออกมาเป็นอย่างนี้

“555555555555”เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

เขาเห็นมันแล้ว สึนามิพัดมาทางคลองประปาแล้ว

เขาโยนกระดาษแผ่นนั้นไว้บนพื้น มันลอยอยู่บนผิวน้ำที่สูงถึงจะถึงเอว

ไม่จำเป็นที่จะต้องมองดูอีก

ทุกอย่างหมดสิ้น

คลื่นอยู่ใกล้ตัวเขาไม่เกิน 10 เมตร

เขาหลับตา

กลั้นหายใจ

คลื่นพัดมาอีก 5 เมตร

เขารู้สึกดื่มด่ำกับแวดล้อมรอบตัว

เขารู้สึกถึงคุณค่าของลมหายใจ คุณค่าของความเป็นคน

ธรรมชาติช่างสรรสร้าง แต่ก็ช่างทำลาย

เขาขอบคุณทุกสิ่งบนโลกนี้ที่ทำให้เขาเกิดมา ขอบคุณทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต

ขอบคุณเวลา  ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณทุกๆสิ่ง

ขอบคุณที่สร้างทั้งความสำเร็จและความผิดหวัง

ขอบคุณที่ทำให้เขารู้ว่าเขาก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง....

เขาหายใจเฮือกสุดท้าย และกางแขนขึ้น

สายน้ำก็ทับโถมลงมาที่ร่าง

และเขาก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย

กระดาษแผ่นนั้นลอยขึ้นมาเหนื่อคลื่น หมึกและโคลนลบคำที่เขียนว่า

"ติดอันดับ 1 0138 คณะ สัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์"

.....ทำให้เขารู้ว่าเขาเป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง...ที่พยายามแล้วประสบความสำเร็จ


อาจจะดูแปลกๆ และตลกไปบ้าง ผมก็รู้สึกยินดีที่ได้เขียนมันออกมา บางทีอาจใช้ไวยากรณ์ หลักภาษา และการสะกดผิด ต้องอภัยไว้ที่นี้ และผมขอน้อมรับคำติชมและข้อคิดเห็นทุกประการเพื่อใช้พัฒนาฝีมือต่อไป

Credit:Dekd