จากเด็กเกรด 1.45 สู่อาจารย์มหาวิทยาลัยในวัย 24 ปี

จากเด็กเกรด 1.45 สู่อาจารย์มหาวิทยาลัยในวัย 24 ปี

นี่แหละวัยรุ่น...

 

                จุดประสงค์ของบทความนี้ก็ไม่ได้เพื่ออวดโอ้ตัวเอง ไม่ได้อยากเป็นตัวอย่างของใคร..เพราะคิดว่ายังดีไม่พอ แค่เพียงอยากแชร์ประสบการณ์การก้าวข้ามจุดที่ยากที่สุดในชีวิต..."วัยรุ่น"

                ย้อนไปเมื่อเกือบ 10 ปีที่แล้ว ผมเป็นเด็ก ม.ปลายคนหนึ่ง โชคดีได้มีโอกาสเรียนโรงเรียนที่เขาว่ากันว่าดีที่สุดในประเทศ แต่ตอนนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สึกภาคภูมิใจกับมันเสียเท่าไหร่ หนำซ้ำ ผมไม่รู้ว่าความฝันคืออะไร รู้แค่ว่าทุกคนมีมัน อย่างน้อยก็เอาไว้ตอบคำถามคนรอบข้าง ชีวิตประจำวันของผมก็เหมือนเด็กทั่วๆ ไป เรามีกิจกรรมที่ซ้ำๆ เดิมๆ ทุกวัน นั่นก็คือการตื่นไปเรียน เรียนที่โรงเรียนเสร็จก็มีเรียนพิเศษต่อ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเรียนพิเศษมันจำเป็นหรือเปล่า แต่สังคมรอบข้างบีบให้ต้องของเงินแม่ทุกเทอม อย่างน้อยก็  4-5 พันเพื่อมาลงเรียนพิเศษ ซึ่งบางทีมันก็แพงกว่าค่าเทอมที่โรงเรียน

                ตอนม.ต้น เรียกได้ว่าผมอยู่แนวหน้าของห้อง เกรดอยู่ในระดับ 3.8-3.9 ทุกเทอม แต่พอมาม.ปลาย มันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ด้วยความที่โรงเรียนที่รวมคนเก่งมาจากทั่วประเทศ มันทำให้ผมรับกับมาตรฐานที่สูงขนาดนี้ไม่ไหว สิ่งเดียวที่คิดตอนนั้นและยังจำได้คือ "โอโห..ทำไมพวกมันเก่งจังวะ" คณิตศาสตร์จัดอยู่ในระดับเทพ ภาษาอังกฤษนี่ไม่ต้องพูดถึงนึกว่าตอนเกิดร้อง Oh my god 555 ก็นั่นแหละครับ  เขาเริ่มทิ้งห่างผมเรื่อยๆ กลายเป็นผมที่ไม่เข้าใจตั้งแต่พื้นฐาน พอยิ่งเรียนไป ทุกคนก็สมมติว่าเข้าใจพื้นฐานมาแล้ว เนี่ยแหละครับ ปัญหาที่ใหญ่ของผม ณ ตอนนั้น มันทำให้ท้อและไม่อยากจะเรียนเลย จนในที่สุดก็กลายเป็นเด็กท้ายแถว เด็กที่อาจารย์ที่ปรึกษาไม่อยากได้มาดูแล ผู้ปกครองโดนเรียกให้มาหา แต่นั่น..ก็ไม่ได้ทำให้ผมสำนึกแต่อย่างไร วันๆ ก็ไม่ได้เรียนนะครับ โดดเรียนไปซื้อกล้วยทอดข้างโรงเรียน (เพราะอร่อยมาก ตรงหน้าโคคาสุกี้ ถนนอังรีครับ 555) หรือก็จะนั่งตุ๊กๆ มาพารากอนครับ หรือบางทีก็หลับในห้องเสียอย่างนั้น เกรด ม.ปลาย ผมก็ 2.8-2.9 ขณะที่เพื่อนๆก็ 3.5+ กันหมด จนถึงตอน ม.6 ผมย้ายสายจากวิทย์-คณิตเป็นสายอะไรซักอย่างที่มีคนตั้งชื่อให้สวยๆ ว่า "สายกลับใจ" เหมือนกับเราเรียนวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ไปซักพักแล้วเราก็พบว่า..นี่ไม่ใช่ทาง อันนั้นเป็นคำอธิบายสวยหรูแต่ความจริงของผมคือ ผมเรียนฟิสิกส์ เคมี ชีวะไม่รู้เรื่อง คณิตศาสตร์ที่โรงเรียนผมตกทุกเทอม...ผมมาไกลกว่าคำอธิบายเหล่านั้นมาก พอตอนเอ็นทรานซ์ ผมก็ขยันตามสภาพบังคับแต่ก็ไม่ถือว่าขยันมาก ก็อ่านหนังสือนะครับ ไปเรียนพิเศษที่ตึกสูงๆ แถวพญาไททุกวัน (ตอนนั้นมันเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ) ออกจากบ้านทุกวันครับ เข้าเรียนบ้าง โดดบ้าง พอผลสอบเอ็นออกมา ผมกับแม่นั่งเอาใบคะแนนสูง-ต่ำ (สมัยนี้ไม่รู้ยังมีอยู่ไหม) มากางดู พลิกไปหน้าสองเลย สุดท้าย...ผมได้ย้ายไปอยู่ที่ ม. เชียงใหม่ ผมเป็นหนึ่งในไม่กี่คน...ของโรงเรียน...ที่ไม่ได้เรียนหมอ..ไม่แม้กระทั่งติดจุฬา ธรรมศาสตร์ ตอนแรกผมก็เสียใจนะครับ แม่ก็ได้แต่ปลอบใจว่าที่นั่นดีนะ มีญาติเคยเรียน ตอนนั้น ผมร้องไห้กับแม่เลยนะ แต่ไม่ใช่ว่าเสียใจเสียดายนะครับ น่าจะเพราะน้อยใจในโชคชะตามากกว่า ผมก็โทษไปเรื่อยตามประสาเด็ก และคุณอาจจะคิดว่าเนี่ยแหละ..คือจุดเปลี่ยนทำให้ผมสำนึก นี่คือจุดจบ นี่คือหน้าสุดท้าย....เปล่าครับเปล่า..คุณคิดผิดอย่างมาก 555

                เทอมแรกในฐานะนักศึกษามหาวิทยาลัย พ่อกับแม่ขับรถระยะทางกว่า 700 กิโลเมตรมาส่งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ร่ำให้เรียน 555 ความรู้สึกเหงามันเกิดขึ้นเหมือนกันนะ ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ ไม่มีใครรู้จัก แถมเขาก็พูดภาษาท้องถิ่น มันยิ่งทำให้คุณรู้สึกว่าคุณมาจากดาวอื่น ผมเคยพูดกับเพื่อนที่ตอนนั้นเขาเรียนหมออยู่นะครับว่าจากที่เดิน 5 นาทีถึงสยามพารากอน กลายเป็นหันไปทางไหนมีภูเขา 555 พอถึงตอนเรียน ผมก็ไม่ค่อยเข้าเรียนหรอก นอนเฉยๆ อยู่ที่หอพัก กลางคืนก็ไปเที่ยวเตร่กับเพื่อน เมืองน่าอยู่ สังคมศิวิไลซ์ ชีวิตจะดีอะไรเช่นนี้ เมื่อผลสอบมิดเทอมออกมา คะแนนผมก็ตามคาด ไม่ดีหรอกครับ เฉียดมีนหรือต่ำกว่าด้วยในบางวิชา แม่ก็ดุผม แต่ผมก็เถียง ผมยังจำคำพูดที่เคยพูดกับแม่ได้เลย "น้องไม่ได้อยากเรียนเก่ง ชีวิตน้อง น้องคิดว่าเอาให้ผ่านก็พอแล้ว"  ซึ่งตอนนั้นเป็นวิชาแคลคูลัสตัวแรกครับ ผ่านของผมคือผ่านครึ่ง ขณะที่คนส่วนใหญ่ได้เกือบเต็ม ผมไม่ไปเรียนจนถึงขนาดที่ว่าเพื่อนคนหนึ่งถามว่า "ยังเรียนอยู่หรอ นึกว่าลาออกไปแล้ว" ตอนนั้นผมก็ขำๆ นะครับคิดว่าเขาพูดเล่น สำหรับผลสอบเทอมแรกออกมา ก็ตามคาดครับ ได้ 2.14 ชีวิตดีไหมครับ?

                เริ่มต้นเทอม 2  คุณก็อาจจะคิดว่าผมต้องปรับปรุงตัวแน่นอน เปล่าครับ สถานการณ์ยิ่งแย่เมื่อผมสอบมิดเทอม ผลสอบได้ 0 ผมรู้จักคำยอดฮิตของเด็กมหา'ลัย ซึ่งก็คือคำว่า ดรอป (Drop) ตอนนั้น ผมดรอปไป  2 วิชาไว้ลงซัมเมอร์ ซึ่งก็คือบัญชีกับแคลคูลัสตัวที่ 2 (ตัวแรกผ่านครับ แหม..ได้ D มาครับ) เกรดเทอม 2 ของปี 1 ก็ดีจริงๆ นะครับ...2.10 สำหรับบัญชีกับแคลคูลัส ผมต้องลงเพราะเป็นวิชาที่ต้องเรียนมาก่อน (Pre-requisite) ของวิชาบังคับตอนปี 2 เทอม 1 ซึ่งหากไม่ผ่าน คุณก็จะเป้อ (ศัพท์เทคนิคนะครับหมายถึงจบช้ากว่ากำหนด 55) ไหนๆ เสียตังลงซัมเมอร์ จัดเลย 4 วิชา 10 หน่วยกิต ตอนช่วงซัมเมอร์ ผมก็ยังเที่ยวเหมือนเดิมนะ ใช้ชีวิตเหมือนทุกอย่างกำลังไปด้วย แต่แล้ว....ข่าวร้ายก็เกิดขึ้น...แม่ผมไม่สบายครับ เขาป่วยเป็นโรค Bell's Palsy อืม..ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกนะครับ สาเหตุของมันน่ะเหรอ..ว่ากันว่าความเครียดครับ ช่วงกลางๆ ซัมเมอร์ แม่ก็ขึ้นมาเยี่ยมที่เชียงใหม่นะครับทั้งที่ยังไม่หายดี จำได้ว่ามันเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นผู้หญิง..คนที่เราคุ้นเคยแต่เกิด..คนที่เราเห็นเสมอว่าเขาแข็งแกร่งที่สุดกลับอ่อนแอที่สุด ดูดน้ำ..น้ำก็ไหลออกจากปาก เคี้ยวข้าว..ข้าวก็หก พูด..ก็ไม่ชัด โลกของผมมันเหมือนสีเทา ตอนที่คุยกับแม่เรื่องเรียน รู้อย่างเดียวว่าแม่เหนื่อย...

วินาทีกลับตัวกลับใจ...

 

                พอแม่กลับบ้าน มันเหมือนอะไรมาเข้าสิงผม ผมกลับไปทำตัวเหมือนกัน ไม่ได้สำนึกความดีความชอบอะไรทั้งนั้น เกรดซัมเมอร์ออก...ผมได้ 1.45 (ทั้งๆ ที่เป็นเทอมซัมเมอร์) อืม..สถานการณ์เริ่มเครียดถึงเครียดมาก ระหว่างนั่งรถไฟกลับบ้าน มันเหมือนมีปาฏิหาริย์เล็กน้อย ผมคนเดิมเมื่อตอนม.ต้น ได้กลับมา ระหว่างทางกลับบ้านด้วยรถไฟ ระยะเวลา 6 ชั่วโมงบนรถไฟขบวนนั้น (เหมือนฉากในละคร 555) ผมได้ทบทวนทุกอย่าง คุณรู้ไหมว่าผมคิดเรื่องตัวเองตลอดเวลา คิดถึงอนาคต คิดถึงเกรด ผมร้องไห้บนรถไฟเป็นชั่วโมงๆ จนป้าข้างๆ สงสัยว่าเป็นอะไรมากไหม 555 อืม..ก็ตลกดีครับ ไม่รู้จะร้องทำไม

                ผมเดินเข้าบ้านในฐานะไอ้ลูกชาย..ที่ไม่เอาไหน คืนแรกที่กลับบ้าน แม่เข้ามาคุยกับผมบอกว่า "ลูกรู้หรือเปล่า พ่อเขารักลูกมากนะ แต่เขาร้องไห้กับแม่ บอกว่าจะทำอย่างไรถ้าลูกเรียนไม่จบ" คุณจะสังเกตว่าบรรทัดข้างบนๆผมไม่ได้พูดถึงพ่อเลย ใช่ครับ..พ่อไม่เคยบ่นผมซักคำ ไม่เคยเลย ผมเที่ยวบ่อย เงินใช้ไม่พอ โทรไปขอพ่อ...ทุกครั้งเขาก็จะโอนให้อย่างเร็ว แต่สิ่งที่เกิดขึ้น คือ ผมทำเขาร้องไห้ ผมช่างเป็นลูกที่แย่จริงๆ...และคืนนั้นเอง ทำให้ผมคิดได้อย่างจริงจังๆ ผมพูดกับตัวเองไปพร้อมน้ำตาว่า ต่อจากนี้ ต้องเอาใหม่ ต้องทำใหม่ ไม่เอาอีกแล้ว....ลูกแย่ๆ คนนี้ขอแก้ตัว แต่ผมไม่บอกแม่นะว่าผมจะทำอะไร...

                ขึ้นปี 2 ผมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างหมด ผมเที่ยวน้อยลง เริ่มอ่านหนังสือ เตรียมตัวมากขึ้น ผมเรียนหลักสูตร 2 ภาษา ซึ่งวิชาตัวคณะเนี่ยต้องเรียนเป็นภาษาอังกฤษ ใช่ครับ..ต้องอ่าน Textbook คือตอนปี 1 ผมอ่านแต่ไสลด์ที่เขาแจกๆ นะครับ จำได้..แต่ไม่เข้าใจ ผมเลยเริ่มต้นใหม่ เริ่มอ่าน Textbook เลย โชคดีที่ภาษาอังกฤษผมค่อนข้างไปวัดไปวาได้เลยเริ่มต้นไม่ยากเท่าไหร่หนัก (2-3 หน้าแรกเท่านั้นนะครับ 55) แต่ความยากได้บังเกิด...เมื่อมันเข้าสู่ทฤษฏี อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจ เลยแก้ด้วยการหาตำราภาษาไทยมาคู่กัน และได้ทำเลคเชอร์และใช้วิธีอ่านซ้ำๆ ย้ำๆ เข้าไป ผมมีเลคเชอร์ทุกวิชานะครับ ทั้งตัวในคณะและนอกคณะ 
  

ตอนกลางคืน บางทีผมก็กลัวเพื่อนเลิกคบนะครับ ก็ไปเที่ยวบ้าง แต่จะกลับมาอ่านหนังสือหรือก็อ่านช่วงกลางวัน พอตอนสอบ มันรู้สึกดีจริงๆ ที่เราทำข้อสอบได้ด้วยความมั่นใจ แล้...ผลสอบมิดเทอมก็มา...ผลคือ..ผมได้ Top 1 วิชา เป็นวิชา Econ Thought ครับ ผมยังจำตอนที่เดินเข้าไปดูที่บอร์ดคะแนนแล้วทุกคนมองมาที่ผม ประมาณว่า.."อาจารย์กรอกคะแนนผิดแน่นอน" 5555 ผมก็แก้เขินนะว่าฟลุ้ค แต่ผมรู้ครับว่าผมต้องได้คะแนนดี (แต่ไม่คิดว่าจะ Top ห้อง) ผมก็ทำวิธีการเดิมนี้แหละครับ อ่านก่อนไปเรียน เรียนเสร็จกลับมาอ่านและสำคัญคือทำเลคเชอร์ย่อไว้ พอหมดเทอมก็กลับบ้าน พ่อกับแม่คงจะลุ้นว่าผมจะโดนรีไทร์ไหม 555 แต่ผมอุบเงียบนะครับว่าผมซุ่มอ่านหนังสือ พอวันประกาศผล ผมตื่นเต้นเป็นพิเศษ ขับรถมอเตอร์ไซค์ไปร้านอินเตอร์เน็ตแห่งเดียวในอำเภอ 555....คุณผู้ชมครับ...ผมได้ 3.00 ครับ เชื่อไหมว่าผมดีใจมาก ยังจำได้ว่าร้องลั่นร้านเน็ตเลย กลับมาบ้านผมบอกแม่ว่าได้ 3.00 โอโห แม่เข้ามากอดผมและร้องไห้ ผมขอไม่บรรยายให้มากกว่านี้แล้วกัน เอาเป็นว่าความสุขของแม่ที่หายไป..มันกลับมา แม่ยิ้มได้ ผมมีความสุขมากจริงๆ พอตอนเย็นบอกพ่อ..ก็ไสตล์ผู้ชายนะครับ เขาก็ดีใจและพาไปเลี้ยงนอกบ้านเลย 555 ความสุขจากการมีคะแนนสอบดีหรือเรียนดี...ถ้าคุณได้สัมผัส คุณจะรักมันนะครับ

                ตอนนั้น Facebook กำลังเริ่มบูมแล้วล่ะครับ ผมก็โพสต์เกรดลง โอโห..ทุกคนตื่นเต้นกับผมมาก จริงๆ เขาก็คิดแหละว่าคงจะโดนไทร์ แต่เปล่าครับ 3 ครับ 555พอปี 2 เทอม 2 ผมก็ทำแบบเดิมนี่แหละครับ ใช้วิธีอ่านหนังสือให้มากและทำเลคเชอร์เข้าไว้ ผลจากความพยายาม สิ่งดีๆ ก็เกิดขึ้นครับ ผมได้ Top หลายวิชา และเกรดเทอมนั้นผมได้ 3.75 ครับ เรียกได้ว่าไม่ไทร์แล้ว ดีใจมากครับ เมื่อพอจะมีความรู้ ผมก็ชอบอ่านข่าวและชอบวิเคราะห์ข่าว ส่วนมากก็อัพลงเฟสแต่เพื่อนเริ่มรำคาญ 55 เลยสร้างบล็อคไว้ครับ (ซึ่งก็คือบล็อคนี้แหละครับ)  เทอมต่อไป...วิชามันยิ่งยาก ผมเลยจัดเต็มครับได้มา 3.79 แม่ซื้อไอแพดให้ผมครับ ผมจำได้แค่นี้ :)
เกรดตอนปี 3 เทอม 1
            ตอนปี 4 ผมก็เริ่มรับสอนพิเศษแล้วครับให้กับเพื่อน..คนที่เคยคะแนนมากกว่าผม ให้กับรุ่นพี่/รุ่นน้อง คนที่เคยรู้จัก ก็ถือเป็นช่องทางหารายได้เสริมครับ ถ้าผมจำไม่ผิด...มีคนที่เรียนกับผมเกิน 50 คนในคณะครับ :) และผมก็ดีใจนะที่เป็นส่วนหนึ่งให้เขาผ่าน/ได้คะแนนดีๆ ได้รับความรู้สึกดีๆ เหมือนที่ผมเคยได้ ซึ่งตอนนั้นผมก็เริ่มอยากเป็นอาจารย์แล้วล่ะครับ

          หลักสูตรของผมมัน 3 ปีครึ่ง เพราะฉะนั้นเหลืออีก 2 เทอม ตอนนั้น..ความรู้สึกอยากได้เกียรตินิยมมันเริ่มมา ผมพยายามอย่างเต็มที่จนได้ 4.00 ใน 2 เทอมสุดท้าย ได้รับรางวัลเรียนดีของคณะ แต่เกรดรวมของผมขยับช้ามาก เพราะโดน D ตั้งแต่ปีแรกๆ ฉุด มันทำให้ผมพลาดเกียรตินิยมไปประมาณ 0.15 ครับ ผมทำเต็มที่แล้วครับ ผมก็เคยคิดเสียดายนะครับเพราะมันคงให้อะไรดีๆ มาก อย่างน้อยหน้า Resume ก็จะดูเต็มๆ ขึ้นมาหน่อย แต่ก็เอาว่ะ..อย่าไปเสียดายกับอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้เลย 

4.00 ครั้งแรกในชีวิต

ปริญญาโท

            ใครจะคิดครับว่าอย่างผมจะเรียนจบและยังมาต่อปริญญาโท มันเหมือนเวรกรรมนะครับ ป. โทใช้คณิตศาสตร์เยอะมาก พิสูจน์สูตรกันจนสมองชา ผมไม่เก่งคณิตศาสตร์แต่ผมต้องหาทางแก้ไข ใช่ครับ..ผมเริ่มอ่านและเริ่มเรียนพิเศษ และทำให้รู้ว่า..เฮ้ย..เราก็ทำได้นะ ไม่ต้องถึงกับเก่งมากแต่ขอให้ไปรอดในวิชาที่เรียน ผมจำได้ว่าชีวิตนักศึกษาปริญญาโทมันช่างแตกต่างอย่างยิ่งกับตอนปริญญาตรี เพราะไม่มีอาจารย์คอยเช็คชื่อ ไม่มีคะแนนเข้าห้อง มีแต่คะแนนรายงานและคะแนนสอบ ความรู้ความสามารถเกิดขึ้นได้จากการเข้าเรียน เข้าฟังอาจารย์และกลับไปทำความเข้าใจ หาความรู้เพิ่มเติม นั่นหมายถึงหากใครหลุด..ก็หลุดไปเลยครับ มันน่ากลัวตรงนี้ สำหรับ GPA ของผมช่วง Coursework ก็อย่างที่ตังใจครับ เทอมแรกได้ 3.80 กับเทอมสองได้ 4.00 เฉลี่ยแล้วได้ 3.90 สูงที่สุดในรุ่น ก็ภูมิใจนะครับแต่อย่างว่า...พอเรียนจบแล้วรู้เลย เกรดมีความสำคัญแค่ตอน 3 วินาทีแรกที่ Interviewer จะดู เพราะฉะนั้นคุณไม่จำเป็นต้องได้เยอะที่สุด แต่ขอให้อยู่ในระดับที่ Upper-middle level 55 พูดยังไงดี คล้ายๆว่าสูงกว่าทั่วๆ ไปก็จะไม่ต้อง defense ตัวเองให้เหนื่อยครับ

 

เกรดป. โท
            ทั้งนี้ จุดที่ผมอยากเสนอคือเรื่องการวิจัยครับ มันเหมือนเป็นนิสัย ติดมาตั้งแต่ตอนอ่านหนังสือ พออ่านหนังสือไป มันทำให้เราคิดต่อและอยากรู้ที่มาที่ไปให้มากขึ้น กลายเป็นว่าผมชอบค้นคว้า ชอบค้นหา หาซ้ำๆ จนกลายเป็นวิถีของ Research ซึ่งมันก็คือ Re และ Search นั่นเอง ผมรู้สึกว่าการทำวิจัยค่อนข้างสนุก ตอนป.ตรีทำเรื่องรัฐสวัสดิการ ตอนนั้น..โคตรภูมิใจกับมันเลย แต่พอมาอ่านตอนนี้...เขียนอะไรไปว่ะเนี่ย? 5555 สำหรับการทำวิทยานิพนธ์ตอนป.โท จำได้ว่าเหนื่อยมาก ทุ่มเทมาก (ทุกคนก็เป็นแบบนี้ครับ ผมมั่นใจ) ผมไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาจนเขาน่าจะรำคาญครับ 555 ช่วงท้ายของการทำวิทยานิพนธ์ ผมได้ลองสมัครงานในตำแหน่งนักวิจัยดู 2 ที่ครับ ผมก็เข้าสัมภาษณ์ทั้ง 2 ที่ และได้ทั้งคู่ครับ พ่อกับแม่ก็ให้อิสระในการเลือกครับ แต่มันก็มีปัญหาเล็กน้อยให้ปวดหัวในช่วงนั้นเพราะเขาจะให้ผมเริ่มทำงานเลย แต่ผมยังไม่ได้สอบจบวิทยานิพนธ์ทีครับ ซึ่งก็ต้องขอขอบพระคุณอาจารย์ที่ปรึกษาที่กรุณาเร่งอ่าน เร่งคอมเมนต์งานวิจัยผมครับ 

การเป็นนักวิจัยและอาจารย์มหาวิทยาลัย

            ผมเริ่มต้นทำงานเมื่อวันแรงงานเลยครับ 1 พฤษภาคม 2557 ในตำแหน่ง "นักวิจัย" ว้าว...ตอนนั้นก็ยังไม่รู้นะครับว่าอะไรคือนักวิจัย รู้แค่ว่าชอบงานวิจัย ชอบค้นคว้า ชอบขีดชอบเขียน ชอบอ่าน คนที่รับมาก็น่าจะตัดสินใจดีแล้ว..มั้งครับ 555 ผมจำได้ว่าผมงานค่อนข้างเยอะ เลิก 3-4 ทุ่มเลยบางวัน แต่ผมสนุกกับมันนะครับ ทั้งนี้ ก็มีผู้ใหญ่หลายๆ ท่านให้ความเมตตาและให้โอกาสในการพูดบรรยายสรุปงานวิจัยโครงการในงานสัมมนาต่างๆ มันก็เป็นจุดที่ผมภูมิใจมากๆ นะครับ ผมจำความรู้สึกนั้นได้ เดินอ้วนๆ ขึ้นเวที 5555 คุณลุงคุณป้าเขาก็คงจะไอ้เด็กนี่ใคร มาพูดอะไรให้ฉันฟัง 555 แต่ผมก็พิสูจน์ให้เขาเห็นนะครับว่า...ความตั้งใจ...อายุไม่มีผล :)
 

                เวลาล่วงเลยไปกว่า 10 เดือน ได้ทำหน้าที่วิทยากรทั้งหมด 4 ครั้ง (ต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้โอกาสรวมถึงช่วยฝึกซ้อม Rehearsal ในที่นี้ด้วยครับ) นอกจากนั้น ยังได้มีโอกาสติดสอยห้อยตามคนเก่งๆ ไปต่างประเทศเพื่อทำงานให้กับประเทศไทย ถือเป็นอีกหนึ่งช่วงชีวิตที่ดีเลยครับ 

 

มุมจากห้องประชุมที่ตุรกี
                อย่างไรก็ตาม คนเราก็ก้าวเดินต่อ เมื่อมีโอกาสก็ต้องลองคว้าดู ช่วงเดือนกันยา-ตุลา มีข่าวรับสมัครอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผมก็เอาว่ะ...ลองสมัครดูแบบขำๆ ปรากฏว่าคุณสมบัติดันผ่านอีก 555 เลยได้มาสัมภาษณ์ครับ จำได้ว่าตื่นเต้นมาก วันสัมภาษณ์ช่วงเช้าผมมีบรรยายด้วยนะครับ พอตอนบ่ายก็ไปสัมภาษณ์ ได้แอบไปเช็คประวัติคู่แข่ง โอโห..ตรูมาทำอะไรที่นี่ 5555 ตอนสัมภาษณ์ก็มีผู้บริหารมหาวิทยาลัย คณบดี หัวหน้าภาควิชา แล้วก็อาจารย์ท่านอื่นๆ ครับ ตื่นเต้นมากครับ ตื่นเต้นจนผมจำไม่ได้ว่าตอบอะไรไปบ้าง แต่ที่รู้แน่ๆคือ ตอบว่า "ไม่ทราบครับ" ไปประมาณ 3-4 คำถาม ผมไม่ทราบนะครับว่าการทีเราไม่รู้และบอกว่าไม่รู้เนี่ยมันผิดหรือเปล่า แต่สำหรับผม..การยอมรับว่าตัวเองไม่รู้ มันแปลว่าเราไม่ได้เป็นน้ำเต็มแก้ว ซึ่งผมก็คิดไปเองคนเดียวแหละว่ามันน่าจะดีกว่าไม่รู้..แล้วตอบอะไรมั่วๆ ไป พอจบการสัมภาษณ์ ผมก็แอบมีหวังนะครับ (ขนาดตอบไม่ได้หลายคำถามยังมีหวัง 555) แต่ก็แอบหวั่นใจครับเพราะอายุผมน้อย ตอนนั้น 23 เองที่สัมภาษณ์ แต่พ่อแม่ก็สนับสนุนและให้กำลังใจเสมอครับ

                และแล้ว มหาวิทยาลัยก็ประกาศครับ ตอนนั้นเป็นวันที่ 4 ธันวาคม ผมขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่ ใช้เน็ตที่ห้องสมุดคณะฯ  ปรากฏว่าผมได้เป็นอาจารย์ ดีใจลั่นเลย ความรู้สึกเหมือน เฮ้ย...ความพยายามของเรามันไม่สูญเปล่า ผมรู้สึกว่าคนที่เป็นอาจารย์เป็นคนที่น่ายกย่องและเป็นผู้อุทิศตัวเองให้กับสังคม ซึ่งตอนนี้ก็กว่า 5 เดือนแล้วที่ผมทำหน้าที่นี้ รู้สึกมีไฟและสนุกกับงานมากครับ

 

ปิดท้าย

            ท้ายที่สุดนี้ ก็หวังว่าบทความนี้จะช่วยให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่กำลังสิ้นหวังหรือหมดกำลังใจ ได้คิดใหม่ ทำใหม่ ขั้นแรกเลยคือการเปลี่ยนทัศนคติครับ เราอาจจะรู้สึกว่างานที่ทำอยู่มีความยาก แต่ทางแก้ไขก็แค่ลงมือทำมันครับ การเริ่มต้นใช้ต้นทุนมหาศาล แต่ซักวัน..คุณจะได้อะไรดีๆ กลับมาครับ

                และขอขอบพระคุณพ่อแม่ เพื่อนๆ รวมถึงครูอาจารย์ทุกท่านที่ให้กำลังใจผมเสมอ สัญญาว่าจะเป็นอาจารย์ เป็นนักวิชาการ เป็นนักวิจัย เป็นทุกๆ อย่างที่ก่อประโยชน์ให้กับสังคมนี้ครับ

 

ประวัติ

- เศรษฐศาสตร์บัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

- เศรษฐศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (ทุนสนับสนุนการทำวิทยานิพนธ์)

- นักวิจัยกับสถาบันวิจัยนโยบายเศรษฐกิจการคลัง (ดูแล 3 โครงการหลักและช่วยเขียนเสริม 3 โครงการ)

- อาจารย์คณะเศรษฐศาสตร์ ม. รามคำแหง

- นักวิจัยสมทบของสถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่และนักวิจัยประจำโครงการที่สถาบันการจัดการเพื่อชนบทและสังคม

- งานวิจัยส่วนตัวประมาณ 20 เรื่อง

 

แผนชีวิต

- เรียนต่อระดับปริญญาเอกในอีก 2 ปี/มุ่งมั่นทำตำแหน่งวิชาการ

 

...... ปรับวิถีคิด ชีวิตเปลี่ยน.....